zondag 28 september 2014

Magdalena 25

"Mówiłem ci, że cię kocham bardzo mojego starszego brata, i on mnie też. Jeśli ludzie nas widzą i nie znają, to oni z pewnością myślą, że my jesteśmy para. De facto jesteśmy, bo czuję, że tak długo, jak żyje mój brat, nic złego może się zdarzyć. Taki mężczyzna chce poślubić." krzyczała do mnie, śmiejąc się. Ona powiedziała mi już po drodze, że jej brat był sześć lat starszy od niej, więc 21 lata, i że ojciec pisał  gospodarstwo na jego nazwisko. Od wpływów żył cały rodziny Kachel i kilka członków rodziny w okolice Jelenia Góra. Rodzina kupiła sąsiedztwie nieruchomości, kupili duży kawałek las i duży kawałek łąk, który miał być orany przez Merten w najbliższych latach i należałoby do jego też. Merten zapytał mnie o nasze rodziny, wiedział już trochę od nas przez opowieści jego ojca. Jesteśmy właścicielem tylko niewielkiej posiadłości przed murach miasta Zittau, któremu prowadził dzierżawca. Stamtąd dostaliśmy mleko, masło i warzywa, które zostały wniesione do codziennych wymogów do miasta. Więc dlatego rzadko tam bylem. Dziadek Feuring miał bardzo duże gospodarstwo rolne,w Olbersdorf, niedaleko Zittau. Po jego śmierci, gospodarstwo pozostał własność jego trzech synów; Heinrich, Andreas i mój ojciec Hans. Heinrich był jak mój ojciec, handlowiec z siedzibą w mieście, i Andreas prowadził do gospodarstwie żony. Tak, po upływu czasu powstały trzy mniejsze gospodarstw na ziemie mojego dziadka. Rolnicy płacili ich czynsz w jesień, po zbiorach w naturze, i w takim sposób  wypełnione byli u nas w firmie, stodoły i piwnice, podobnie jak w wielkim gospodarstwo. Kiedy ja to powiedziałem, widziałem w Mertens twarz, że on nie zgodzi się z takiego systemu; dzierżawić gospodarstw. Raz dał oczerniające uwaga o biedny los tych rolników. Tak jak było u nas w Zittau, to było dla mnie jak zostały naturalny. Nie wiedziałem, że to może być inaczej.

Ania w międzyczasie poszedł w domu, stamtąd słyszałem, jak robiła wesołe żarty się z innymi dziewczynami. Potem wróciła z dużym dzbanek mleka i koszem jaj z powrotem do nas. Mówiła z Merten o zbiorach i nowych cieląt. Potem powiedziała mu, że jutro musi wyjechać na kilka tygodni na jej ciotka Liese. Merten robił smutna mina; "Może być że  to zabawna dla ciebie, ale kim ja musie pocałować, kiedy ty nie jesteś?" "Wiesz, to bardzo dobrze. Wystarczy zapytać Anne Hirschfeld. Myślę, że ona chętnie byłoby twoja zona. Uważam że ona jest bardzo miła. Teraz jednak musimy wrócić do miasta, Szymon, inaczej będziemy stać przed zamkniętymi bramami. "


'Ik heb je toch verteld, dat ik heel veel van mijn oudste broer houd, en hij ook van mij. Als de mensen ons niet zouden kennen, zouden ze zeker denken dat we een liefdespaar waren. Eigenlijk zijn we het ook, want ik voel, dat zolang mijn broer leeft, mijn niets slechts kan overkomen. Zo’n man wil ik ooit trouwen’ riep ze me lachend toe. Ze had me onderweg al verteld, dat haar broer zes jaar ouder was als zij, dus 21 jaar was, en dat vader het landgoed op zijn naam had gezet. Van de opbrengst leefde de hele familie Kachel, en nog meerdere familieleden in de omgeving van Hirschberg. De familie had aangrenzend aan het landgoed ook nog een groot stuk bos en een groot stuk braak liggend land gekocht, dat in de komende jaren door Merten vruchtbaar gemaakt moest worden, en hem ook zou toebehoren. Merten vroeg me naar onze familie, die hij door de vertellingen van zijn vader al een beetje kende. Wij bezaten slechts een klein landgoed voor de muren van de stad Zittau, die een pachter beheerde. Daar vandaan kregen we melk, boter en groente die voor de dagelijkse behoefte naar de stad gebracht werden. Ik was daarom maar zelden daar. Grootvader Feuring had een heel grote boerderij, in Olbersdorf, niet ver van Zittau. Na zijn dood, bleef de boerderij in het bezit van zijn drie zonen; Heinrich, Andreas en mijn vader Hans. Heinrich had net als mijn vader in de stad een handelsfirma opgericht, en Andreas was ingetrokken op de boerderij van zijn vrouw. Zo ontstonden er in de loop van de tijd drie kleinere boerderijen op de grond van mijn grootvader. De boeren leverden hun pacht in de herfst af, na de oogst in natura, en zo vulden zich ook bij ons in de handelshof, de schuren en kelders, net zoals op een grote boerderij. Toen ik dit vertelde, kon ik toch in Mertens gezicht zien, dat hij met zo’n systeem van pachtboerderijen niet zou instemmen. Hij maakte ook een keer een denigrerende opmerking over de netelige positie van deze boeren. Zo als het bij ons in Zittau was, was het voor mij als vanzelfsprekend geweest. Ik had het, nooit anders gekend.   

Ania was ondertussen het huis binnen gegaan, daar vandaan hoord ik hoe ze vrolijk grappen maakte met de andere meisjes. Daarna kwam ze met een grote kan melk en een korf met eieren weer naar ons toe. Ze sprak met Merten over de oogst en de nieuwe kalfjes. Toen vertelde ze hem, dat ze morgen voor een paar weken naar haar tante Liese zou gaan. Merten trok een treurig gezicht; ‘Dat is weliswaar leuk voor jou, maar wie moet ik nu kussen, als jij er niet bent?’ ‘Dat weet je heel goed. Vraag dat maar aan Anne Hirschfeld. Ik geloof, dat zij graag je vrouw worden wil, ik vind haar in ieder geval heel aardig. Nu moeten we echter terug naar de stad, Symon, anders staan we straks voor gesloten poorten.’



 

 

zondag 21 september 2014

Magdalena 24

ostatni dom w kolonii kamienie
 
06 lipca 1425
Wczoraj, my dwoje po kolacji jak zgodziliśmy poszliśmy d posiadłości Kachlowi, który leżał po drugiej brzeg Bobru na zboczu góry. Duży biały dom było już widoczny od daleko, wśród wielu drzew owocowych. Ania wyjaśniła mi całe otoczenie, a do kogo należał jaki majątku. Ona znów złapał mnie za rękę i rozhuśtała go radośnie, jak gdybym miałem zwrócić znowu moją uwagę na nią. Kiedy odwrócił się w jej stronę, nie widziałem jej miny twarzy, patrząc w zachodzącego słońca, jej blond włosy lśniły w słońcu, a otaczają ją z aureolą. Prawie złapał mnie trochę pokoju religijnego, ale nagle wesoła Ania tańczyła wokół mnie i zaśpiewała piosenkę mnie nieznanej o młodego robotnik sezonowego, który miał kolejne dziewczyna w każdym mieście, ale wędruje dalej aż on znajdzie prawdziwe miłość. Cos takiego, jeszcze nigdy wczesny nie doświadczyłem. Jak małe dziecko tańczyła radośnie i beztrosko. Wyciągnęła obie ręce, i oboje kręciliśmy na zakurzonych drogach, burzliwe kręgi. Na początku myślałem, mam nadzieje ze nikogo nasz nie widzi, ale potem myślałem, że to po prostu miło oglądać jej w jej wesoła twarz, i przez tańczenie czuć całą jej ciała. Ponadto zaśpiewała kolejną piosenkę, która tez nie znalem, o ludziach biednych, którzy jednak są zawsze pogodny.
 
Na posiadłość Kachel przywitał natychmiast nas brata Ania, Merten. Był silny, duży i opalona przez słońce. Kiedy dał mi rękę na powitanie, skurczyłem się pierw. Nie pamiętam, ze  kiedykolwiek kogoś dal mnie tak potężny uścisk dłoni. Następnie wziął Ania delikatnie w rękach i uniosła lekki jak piórko, wysoko nad niego i pocałował ją w usta. Nie mogłem oderwać wzroku, Ania miała swoje ręki wokół jej starszy brat, trzymała go mocno i pocałowała go ponownie na długi czas. Potem odsunęła się z rękami na piersiach, i zsunął się powoli w dół
 
 
6 juli 1425                                                                                                                         Gisteren na het avondeten gingen we beide zoals afgesproken naar het landgoed van de Kachels,dat op de andere Boberoever, tegen een berghelling lag. Men zag het witte grote huis al van ver tussen de vele fruitbomen staan. Ania legde me de hele omgeving uit en wie de andere landgoederen toebehoorden. Ze had weer mijn hand beet gepakt, en slingerde hem vrolijk heen en weer, alsof ik weer mijn aandacht op haar moest vestigen. Als ik me dan weer in haar richting draaide, kon ik tegen de ondergaande zon inkijkend, haar gezichtsuitdrukkingen niet herkennen, maar haar blonde haren straalden in de ondergaande zon en omringden haar met een heilige krans. Bijna was een beetje, een kerkelijk gemoed over me gekomen, maar Ania danste plotseling vrolijk om me heen en zong een tot dan toe onbekend liedje over een jonge seizoensarbeider, die in elk stadje een ander schatje had, maar steeds weer verder trekt, totdat hij de ware vindt. Zo had ik het nog nooit meegemaakt. Als een klein kind danste ze vrolijk en zorgeloos. Ze reikte me beide handen en we draaiden beide op de stoffige weg, stormachtige rondjes. Eerst dacht ik nog, als ons nu maar niemand ziet, maar daarna vond ik het alleen maar leuk, Ania in haar vrolijke gezicht te kunnen kijken en via haar armen het dansen van haar hele lichaam te voelen. Daarbij zong ze een volgend lied, dat ik ook niet kende, over arme mensen, die toch steeds vrolijk zijn.
Op het landgoed van de Kachels begroette ons meteen Ania’s broer Merten. Hij was krachtig, groot en bruingebrand door de zon. Toen hij mij ter begroeting zijn hand gaf, kromp ik eerst ineen. Ik kan me niet herinneren, ooit zo’n krachtige handdruk te hebben gevoeld. Daarna nam hij Ania voorzichtig in zijn armen, en tilde haar licht als een veertje, hoog boven zich en kuste ze op de mond. Ik kon niet wegkijken, Ania had haar armen om haar grote broer geslagen, hield hem stevig vast en kuste hem nog een keer heel lang. Toen duwde ze zich met haar handen van zijn borst af, en liet zich langzaam omlaag glijden.     




zondag 14 september 2014

Magdalena 23


Ania stał nadal obok mnie, i wziął jak naturalne mnie za rękę. To dała mnie uczucie, ze nie jestem sam z problemy który się pokazali. Ale nagle powiedziała: "Jutro musie jeździć z wozem mojego ojca. Uzgodniono, dawno temu, że może na chwilę jechać  do cioci w Świdnicy, aby tam uczyć szycie. Na początku bardzo się cieszyłem, a teraz ....? " Patrzyła na mnie pytająco, a wydawało mi, że miała łzy w oczach. Ale potem odwróciła się i szybko i ciekała  krzycząc do mnie; "Mam pakować koszyk podróży. Pamiętaj, że chcemy wieczorem iść po mleko!" Wróciłem do mojego pokoju. Bukiet wydawało się jeszcze bardziej piękne do mnie, ponieważ wiele z pierwszych kwiatów który były rano jeszcze zamknięte teraz otwierali w upale. Czułem się wesoły i szczęśliwy, ale myśli o nieszczęsnych Hans wracali. Aby mieć jakiś inny myśli i korzystać dobry czas, zacząłem pisać mój pamiętnik.

Wreszcie po dwóch godzinach usłyszałem deptanie koni na dworze i rzut oka przez okno potwierdził mi, że Pan Kachel i Jörg wrócili. Pobiegłem na dół po schodach, tam słuchałem o skuteczne leczenie ramienia. Hans miał dostać kolejną noc w Kowary, żeby "ciągacz" może leczyć dalej spuchnięty ramie. Pan Kachel wynajął dla Hansa u dobry kolega handlowa konia. Jutro wczesny po południu znowu miał być w Jelenia. Mieliśmy rano załadować woź i być gotowy do wyjazd. Pan Kachel znowu z mały słów, dawał wielki wiadomość i poczynił niezbędne przygotowania do dalszych działań. Teraz on musiał  jeszcze nadrobić zaległości który zostali ten dzień przez wypadku Hansa. Wróciłem do mojego pokoju, napisałem ten wiadomość do końca, i tęskniłem za Anią.

Ania stond nog langs me, ze had weer, als vanzelfsprekend mijn hand vastgepakt. Ik kreeg daardoor het gevoel, dat ik met de onstane moeilijkheden niet alleen was. Plotseling zei ze echter; ‘Ik zal morgen met een voerwagen van mijn vader meerijden. Het is al lang geleden afgesproken, dat ik voor een tijdje naar mijn tante in Schweidnitz mag, om daar naaien te leren. Eerst had ik me daar zeer op verheugd en nu ....?’ Daarbij keek ze me vragend aan, en het scheen dat er tranen in haar ogen kwamen. Dan draaide ze zich echter snel om, en in het weglopen riep ze me toe; ‘Ik moet nu mijn reiskorf inpakken. Vergeet niet dat we vanavond melk willen gaan halen!’ Ik ging terug naar mijn kamer. Het bloemenboeket leek me nog mooier geworden, want veel van de eerst nog gesloten bloemen hadden zich nu in de warmte geopend. Ik voelde me vrolijk en gelukkig, maar  de gedachten aan de ongelukkige Hans kwamen steeds terug. Om wat afleiding te hebben, en om de tijd goed te benutten, begon ik verder te schrijven aan mijn bericht.

Eindelijk na twee uur hoorde ik getrappel van rijpaarden op de hof en een blik door het raam bevestigde mij dat heer Kachel en ook Jörg terug gekeerd waren. Ik snelde de trap af, de hof in en hoorde van de gelukte behandeling van de arm. Hans moest echter nog een nacht in Schmiedeberg blijven, zodat de ‘trekman’ de onstane zwelling kon behandelen. Heer Kachel had voor Hans bij een voor hem goed bekende handelsman een paard gehuurd. Hij zou dus morgen in de loop van de voormiddag weer in Hirschberg zijn. Wij moesten morgenvroeg de wagen beladen en klaar zijn voor vertrek. Heer Kachel had weer met weinig woorden een allesomvattend beicht gegeven en de nodige voorbereidingen voor alle verdere maatregelen getroffen. Nu moest hij nog enige werkzaamheden van de dag inhalen, die door deze tussenkomst waren blijven liggen. Ik ging weer naar mijn kamer, schreef dit bericht  tot een einde, en verlangde naar Ania.

zondag 7 september 2014

Blumendorfer Treffen 6 sept. 2014


 

Sobota 6 września ponownie miał miejsce dwuletnie spotkanie dawnych niemieckich mieszkańców Blumendorf teraz Kwieciszowice. Oczekiwali około trzydzieści osób, ale na końcu byli około sześćdziesiąt osób. Dawnych mieszkańców, którzy wszystkie mają więcej niż 70 lat, przyjechali  z całego Niemczech, i dalszej. Jednak większość mieszkają w pobliżu Koningswinter, który odbył się również biorąc w "Haus Schlesien".

Dzień spędzony z przedstawienie, śpiewany, jeść razem, i oczywiście rozmawiać o stary czasy i co dzieje teraz. Goście byli bardzo zadowoleni z tego udane dnia, i nikogo to nie dziwi, ponieważ mimo wysoki wieku mieszkańców ponownie dwóch lat ponownie będzie spotkanie ludzie z Blumendorf

Jedna rozmowa od tego dnia będe długo pamiętać, a ja chciałbym zwrócić uwagę na to.

Rozmawiałem z 84 letni Pani Neumann, córka były burmistrza Blumendorf; Paul Neumann. Powiedziała, że do dziś szuka swojego zaginionego ojca. (Albo jego ostatniego miejsce spoczynku)

W dniu 10 maja 1945 jej ojciec został zmuszony przez Rosjani z końmi i wozem przynieść grupa ukraińskich więźniów przez Lwówek Śląska do Bolesławiec. Od tego czasu jest zaginiony. Różne instancji, takie jak Czerwony Krzyż nie udało znaleźć jej ojciec. Być może czytelnicy tego bloga może jej pomóc.




Zaterdag 6 september heeft weer de twee jaarlijkse ontmoeting van de Duitse oud inwoners van Blumendorf, nu Kwieciszowice plaats gevonden. Er werden een dertigtal mensen verwacht, maar uiteindelijk kwamen er zo zestig mensen. De oud- inwoners die allemaal meer als 70 jaar oud zijn, komen uit heel Duitsland moor ook van verder weg. De meeste wonen echter in de buurt van Koningswinter, waar ook het treffen plaatsvond in "Haus Schlesien".

De dag wordt doorgebracht met voordrachten, liedjes zingen, samen eten, en natuurlijk bijpraten, over nu en over vroeger. De bezoekers waren zeer tevreden over deze geslaagde dag, en het zal niemand verbazen, als over twee jaar ondanks de hoge leeftijd wederom een treffen zal plaatsvinden.

Een gesprek van die dag zal me lang bijblijven, en wil ik graag onder de aandacht brengen.

Ik sprak de 84 jarige mevr. Neumann, de dochter van de toenmalige burgemeester van Blumendorf; Paul Neumann. Zij vertelde dat tot op dag van vandaag op zoek is naar haar vermiste vader. (of zijn rustplaats)

Op 10 mei 1945 werd haar vader door de Russen gedwongen om met paarden en wagen een groepje Oekraïense gevangenen via Lowenberg nu Lwowek Slask naar Bunzlau nu Boleslawiec te brengen. Hij is sindsdien vermist. Verschillende instanties zoals het Rode Kruis brachten geen uitkomst. Misschien kunnen de lezers van deze blog verder helpen.

Magdalena 22

Fotograf Thomas i zona z Kolonii Kwieciszowice
 

Kiedy dotarliśmy do dom handlowe Kachel, brat Ani bezpośrednio przyszedł spotkać się z nami , aby przekazać ważna wiadomość od pana kachel. Teraz my, po raz pierwszy staliśmy naprzeciwko siebie na plac. On był prawie tak wysoki jak ja, i ​​miał długie blond włosy, nie kręcone grzywa jak ja. Miał jasne, niebieskie oczy, moje były ciemne. Tak patrzeliśmy na siebie przez chwilę. Potem wyciągnął rękę i powiedział; "Ojciec rzeczywiście wczoraj powiedziała nasze imię, ale ty Symon, z pewnością wszystkie od tej nowe imienie  tylko pamiętać tej od moja droga siostra Ania. Cóż, jestem Andreas Kachel. Spojrzał na nas sukcesywnie, i mogłem odczytać z jego twarzy, że musiał mieć bardzo serdeczne stosunki ze swoją młodszą siostrą, i że ja byłem mile widziane .
 
Następnie Andreas powiedział że Hans podczas załadowanie wóz spadł przez właz na poddaszu spadł w dół . W trakcie spadanie, chciał jeszcze złapać cos z jedną ręką,  ale z tym jego lewo ręka było zwichnięcie ramie. Wyglądało tak, jak reka, byla luźny, i wisiała jak wyrwane. Zawołane ojciec natomiast z linami przywiązał  ręka do ciałem, i na silny koń jechał z nim do Kowary Schmiedeberg. Tam mieszka uczone który pisze książki, i również jest znany jako 'ciągacz' i  już wiele odkształcenie uporządkował. On wie, z zewnątrz, jest w stanie widzieć, jak to wszystko jest zbudowane w środku człowieku, jak stawy ścięgien i mięśni pracują i jak wprowadzać je po wypadku do oryginalne stan z jak najmniejszym bólem dla pacjent. Ojciec jest dobry jeździec. On umieścił Hans przed nim na konia i wspierał go w jego ramionach, ponieważ Hans spadł z jeden na drugą stronę, ciągle  zemdleć z bólu . Hans był absolutnie nie w stanie sam jechać na konie i z wozem byłoby o wiele za wolno. Podczas zwichnięcie należy być bardzo szybko u 'ciągacz', przed puchniecie staw. Najpierw tam stałem wzruszone, potem było mi jasne, jaki emocji upadku podczas mojej nieobecności spowodowało w dom handlowe. Pan Kachel Hans od razu traktowal Hans dobrze i był z nim po drodze. Teraz cale nic nie było widać od panika, furmani ładowali swoich wozów z towarów, po napisanie w książek transportowe. To było tak jak wczoraj, dużo ruch ale przyzwoite. Jörg też jechał z innym koniem, tak, że może zostać z Hansem, kiedy 'ciągacz' nie ma w domu. Ojciec chce natychmiast wracać i prawdopodobnie wróci tu za godzinę. Wtedy słyszymy więcej.
 
Toen we bij handelshuis Kachel aankwamen, kwam Ania’s broer ons meteen tegemoet, om een belangrijke boodschap van heer Kachel door te geven. Zo stonden wij nu voor de eerste keer tegenover elkaar op de hof. Hij was bijna net zo groot als ik, en had lange blonde haren, niet zo’n gekrulde manen als ik. Hij had heldere blauwe ogen, de mijne waren donkerbruin. Zo monsterden we elkaar een poosje. Vervolgens strekte hij zijn hand uit en zei; ‘ Vader heeft weliswaar gisteren onze namen genoemd, maar jij, Symon, hebt zeker bij al deze nieuwe namen alleen die van mijn lieve zus Ania onthouden. Nou, ik ben Andreas Kachel’. Hij keek ons nu achtereenvolgens beide aan, en ik kon van zijn gezicht aflezen, dat hij een heel hartelijke band met zijn jongere zus moest hebben en dat ik hem welkom was.
Daarna vertelde Andreas, dat Hans bij het beladen van onze wagen, door een luik in de zolder omlaag gevallen was. Bij zijn val had hij zich nog net met één hand willen  vastgrijpen, en daarbij is zijn linkerarm uit de kom geschoten, zodat deze er los, als afgescheurd omlaag bungelde. De daarbij geroepen vader heeft met touwen de arm tegen het lichaam gebonden, en is met hem op een sterk paard naar Schmiedeberg gereden. Daar woont een geleerde, die boeken schrijft, maar ook als ‘trekman’ bekend staat, omdat hij al zeer veel verrekkingen weer in orde heeft gebracht. Hij weet van buiten, zonder te kunnen zien, hoe alles binnen in een mens opgebouwd is, hoe de gewrichten met de pezen en spieren werken, en hoe men ze na een ongeluk met zo weinig mogelijk pijn voor de betroffene weer in de goede positie brengt. Vader is een goede ruiter. Hij heeft Hans voor zich op het paard gezet en hem met zijn armen ondersteund, want hij viel telkens van de ene naar de andere kant, terwijl hij door de pijn steeds flauw viel. Hans kon zelf absoluut niet rijden en met een wagen zou het veel te langzaam gaan. Bij verrekkingen moet men heel snel bij de ‘trekman’ zijn, zeker voor dat het gewricht dik is geworden.’ Ik stond er eerst aangedaan bij, toen werd me duidelijk wat voor een opwinding de val in mijn afwezigheid in de handelshof moet hebben veroorzaakt. Heer Kachel had dus Hans meteen goed behandeld en was met hem onderweg. Nu was van de hele opwinding niets meer te merken, de voerlui laadden hun wagens met handelswaar, als ze in de transportboeken geschreven waren. Het was net als gisteren, weliswaar een druk, maar ordentelijk gedoe. ‘Jörg is met een ander paard meegereden, zodat hij bij Hans blijven kan, als de ‘trekman’ niet thuis is. Vader wil meteen weer terug rijden en zal over een uur wel weer hier zijn. Dan horen we meer.’