zondag 30 november 2014

Magdalena 34

kolonii kamienne
 
Byliśmy w tym razem trzeci wóz w konwój i kiedy byłoby napad stanęlibyśmy całkowicie na zewnątrz. Zastanawiałem się, co byłoby najlepszy co mógłbym zrobić. Ukryć w woź jak nieuzbrojonych furmani, nie chciałem. Przyjęłam przeczesz kuszy. Tam gdzie Hans i ja siedzieliśmy, właściwie jest duża skrzynia, gdzie trzymamy worku owies, aby karmić konie w trakcie podróże. Do góry otworzone grube drewniane wieko, byłoby dobre zabezpieczenie dla mnie, za ja może się uklęknąć. Hans mógł mi ciągle dawać strzałka z dużo zapas strzałki, kiedy on tez  leżał za wieko. Wyjaśniłem mu mój plan. On zgodził się, i robił podczas jazdy, jeszcze więcej miejsca za wieko. Hans kilka bele i worki pchnął do tylu, a ja prowadziłem konie. Czułem się bardziej swobodnie, ponieważ mieliśmy konkretny plan, a ponieważ wiedziałem, że Hans był w pobliżu.

Więc pojechaliśmy na zboczu góry, za które dość szybko Frydlant będzie widoczny. Zaczęło się ściemniać, a nikt z nas furmani nie wierzył już w zagrożenie. Jednak jeźdźcy byli bardzo spostrzegawczy. Nagle zobaczyłem, że jeden jeździec z czoło podniósł rękę, a potem obiema rękami machał górę iw dół. Wódz zamek już widziało i ciosło na swoi róg. Wozy pojechaliśmy obok siebie, jak to zostało omówione, konie wypędzone. Czoło jeźdźcy wróciło galopem do wódz i uwiadomili go. Ja podniosłem wieko w górę i zobaczył, jak jeźdźcy dołączyli się do nasz "zamek samochodu" i ustawili się na jednej stronie. Potem pojawił się obok drogi koło zagajnik duża grupa jeźdźców, około pięćdziesięciu do sześćdziesięciu mężczyzn i rzucił się z głośnymi okrzykami na naszym konwoju. Byli uzbrojeni w miecze i lance, a niektórzy mieli halabardy. Nasi strażnicy nie ruszali się i pozwolili nieuporządkowana jeżdżące rabusiów zbliżyć do siebie. Mimo, że nasz samochód był po stronie przeciwnej ataku na konwoju, widziałem wszystko.


We waren in de kolonne deze keer de derde wagen en zouden bij een overval dus helemaal aan de buitenkant staan. Ik vroeg me af, wat ik dan als beste kon doen. In de wagen kruipen zoals de onbewapende voerknechten wilde ik ook niet. Ik had toch een kruisboog aangenomen. De koetsiersbok, waar Hans en ik op zaten was eigenlijk een grote kist, waar altijd een zak haver in zat, om onderweg de paarden mee te kunnen voeren. De dikke omhoog geklapte houten deksel, zou voor mij een goede bescherming zijn, waarachter in kon knielen. Hans kon me uit de grote pijlenvoorraad steeds een pijl aangeven, als hij ook achter de deksel ging liggen. Ik verduidelijkte hem mijn overwegingen. Hij stemde toe, en maakte meteen tijdens het rijden nog wat meer plaats achter de koetsiersbok. Een paar balen en zakken duwde hij naar achteren, terwijl ik de paarden mende. Ik voelde me al meer op mijn gemak, omdat we een concreet plan hadden, en omdat ik wist dat Hans in de buurt was.

Zo reden we de berghelling op, waarachter dan gauw genoeg Friedland te zien zou zijn. Het begon al te schemeren, en geen van ons voerlui geloofde nog in gevaar. De ruiters echter waren desondanks heel opmerkzaam. Plotseling zag ik, dat een ruiter van de voorhoede zijn hand opstak, en dan met beide handen omhoog en omlaag wenkte. De burchthoofdman had het al gezien en blies op zijn hoorn. De wagens reden langs elkaar, zoals het besproken was, de paarden werden weggedreven. De voorhoede was omgekeerd, en in galop naar de burchthoofdman gereden en bericht uitgebracht. Ik klapte de koetsiersbok omhoog en zag, hoe de ruiters zich bij onze ‘wagenburcht’ verzamelden en aan één kant opstelden. Toen verscheen zijdelings van de weg boven bij een bosje een grote troep ruiters, ongeveer vijftig tot zestig man en stormde onder luid geschreeuw op onze kolonne af. Ze waren met zwaarden en lansen bewapend, en sommige hadden hellebaarden. Onze beschermers bewogen zich niet en lieten de wild door elkaar rijdende rovers dichterbij komen. Onze wagen stond weliswaar aan de van de aanval afgekeerde zijde van de kolonne, maar ik kon alles goed zien.


zondag 23 november 2014

Magdalena 33

Sześć samochody były już razem i chcieliśmy jeszcze wczesnym popołudniem jechać kierunek Frydlant. Wódz z zamek wołał sługami furmani i dał im instrukcje. Wozy musiały jechać jeden po drugi z krótki dystans. Żaden woz powinien zostać sam. Jeśli będzie atak,  on będzie cios jego róg. Wtedy pierwszy woź musi natychmiast zatrzymać. Pozostałe wozy musiały stanąć obok jak najbliżej. Hamulce musiały być przyciągane, konie wypuszczone i wygonione z wozy. Lepiej było ich późnej szukać, niż że zostały rany przez strzałki. Następnie słudzy musieli ukrywać się w swoich wozy, aby nie być celem dla Husytów. Kiedy walka się skończyła, on znów będzie cios jego róg, i oni może się znów pojawić. On wszystkie jego rozkazy, dawał  powtórzyć jeszcze raz przez jeden z sługi furmani, żeby każdy ich zrozumiał.

Wyszliśmy. Jeźdźcy podzielili się na grupy po dwie. Jedna grupa wyjechał daleko przed nami jako zwiadowcy i czoło. Inne grupy jechali wzdłuż konwój, ona grupa była straż tylna. Wódz zamku jechał ciągle od grupy do grupy, i patrzył dobrze na ich ręczny znaki, które zostały podane z grupy do grupy. Ich znaczenie nie było dla mnie jasne na początku. Wydawało się, jak gdyby, jeźdźcy i wódz zamku  dali siebie wiadomości o sytuacji. Droga do Frydlant było według starych zasad, dobrze utrzymany; rzut kamień na lewo i rzut kamień na prawo, wszystkie krzewy i drzewa byli usunięty, więc nikt nie mógł ukryć. Kiedy usłyszałem po raz pierwszy od tej podstawowy reguł budowa drog, zapytałem ojca, co to było o rzut kamieniem. Z małym kamieniu mogę rzucić bardzo daleko, jednak z wielkim nie. Ojciec wyjaśnił mi, że miały wziąć największy kamień, który dorosłych człowiek, może trzymać w ręka i rzucić. U zawody oni to też nazywali "rzut kamieniem".
 
 
Zes wagens waren er nu bij elkaar gekomen en wilden nog in de vroege namiddag, richting Friedland rijden. De burchthoofdman riep de voerknechten bij elkaar en gaf hun aanwijzingen. De wagens moesten steeds kort op elkaar blijven rijden. Geen enkele wagen mocht alleen achterblijven. Als er een aanval volgde, zou hij op zijn hoorn blazen. Dan moest de eerste wagen meteen stoppen. De andere wagens moesten dan zo dicht mogelijk langszij gaan staan. De remmen moesten worden aangetrokken, de paarden losgemaakt en van de wagens weggedreven worden. Het was beter de paarden later te moeten zoeken, dan dat ze door pijlen getroffen werden. Daarna moesten de voerknechten zich in hun wagens verstoppen, zodat ze geen doel voor de Hussiten vormden. Als de strijd voorbij was, zou hij weer op zijn hoorn blazen, en konden ze weer te voorschijn komen. Hij liet al zijn bevelen nog een keer door een voerknecht herhalen, zodat iedereen het goed begrepen had.

We vertrokken. De ruiters hadden zich in groepjes van twee verdeeld. Één groep reed ver voor uit als verkenners en voorhoede. De andere groepen reden langs de kolonne, een andere groep vormde de achterhoede. De burchthoofdman reed steeds van groep naar groep, en lette heel goed op de handtekens, die van groep naar groep door gegeven werden, hun betekenis was mij in het begin niet duidelijk. Het scheen alsof zo, de ruiters zich en de burchthoofdman elkaar berichten over de situatie doorgaven. De weg naar Friedland, was volgens de oude regels, goed onderhouden; een steenworp naar links en een steenworp naar rechts, waren alle struiken en bomen verwijdert, zodat zich niemand kon verstoppen. Toen ik de eerste keer van deze basisregel der wegenaanleg hoorde, vroeg ik mijn vader wat een steenworp was. Met een kleine steen kon ik heel ver werpen, met een grote echter niet. Vader legde me toen uit, dat men de grootste steen nam, die een volwassene nog net in zijn hand kon nemen en werpen. Zo noemde men ook bij een wedstrijd een ‘steenworp’.

zaterdag 15 november 2014

Magdalena 55


Potem podszedłem do mnie znanego radnego i zapytałem go, czy rada miasta się angażuje w tej sprawie. On jednak odmówił tego. Więc cały proces było czymś od Ojca Ignacego, i nie miał znaczenia. Chciałem wrócić do naszego domu, gdzie godzinę temu odjechałem. Jedno nasze sługi spotkałem na połowa droga i powiedział mi, że Magdalena zniknęła. Słyszałem w domu, że Magdalena słyszała od służąca od protokol w klasztorze. Chciała, iść do naszego ogrodu, ale nigdy tam nie przybyła, powiedziała inna służąca. Ja osiodłem konia i jechałem przez brama Kobiet z miasto. Magdalena byłoby uciekać w tym kierunku, pomyślałem. Patrzyłem uważnie, na lewo i na prawo, za każdym krzakiem i drzewem, za każdym domu i ogrodzenia. Sprawdziłem każdy wóz, ktory przejechała koło mnie. Ale musiałem zawrócić po kilku godzinach. Jechalem tak daleko aż ona nie mogła chodzić. Miałem mała iskierka nadziei, że znajdę jej w domu. Ale tam nie widzieli ją. Było jeszcze trochę czasu do zmierzchu, więc pojechałem jeszcze raz, teraz w przeciwnym kierunku, do Seifersdorf na drodze do Bautzen. Może ona po prostu nie chciała iść tam, skąd przychodziła ? Ale tutaj też wyszukiwania było bezskuteczny. Wróciłem do domu, akurat przed zamknięcie bram miasta. Poszedłem ponownie do klasztoru. Okienko otwierali dla mnie, ale kiedy poznali moją twarz, błyskawice zamknieli.

Teraz siedzę i myślę. Jak mogę znaleźć Magdalena? Gdzie ona może być? Dlaczego nie została jeden z jej znaków? Czy ona przewidziała taki sidła? Tego nie wierzę, bo tu tylko zna ludzi, którzy chcą najlepszy dla niej, i byly z nią szczery. Czy usłyszała od księdza z Rzymu?

Vervolgens liep ik naar een mij bekende raadsheer en vroeg hem, of de raad van de stad met deze aangelegenheid bezig was. Dat werd echter ontkend. Dus was de hele gang van zaken iets van pater Ignatius, en had geen betekenis. Ik wilde terug naar onze hof, waar ik ongeveer een uur geleden vertrokken was. Een knecht kwam me tegemoet en vertelde me dat Magdalena verdwenen was. Ik hoorde in de hof, dat Magdalena van een andere meid over het protocol in het klooster gehoord had. Ze wilde naar onze tuin gaan, maar was daar nooit aangekomen, zei weer een andere meid. Ik zadelde een paard en reed door de Vrouwenpoort de stad uit. In die richting zou Magdalena op de vlucht slaan, dacht ik. Ik keek ingespannen, naar links en naar rechts, achter elke struik en boom, achter elk huis en elk hek. Ik controleerde elke wagen die ik voorbij reed. Maar na enkele uren moest ik omkeren. Ik was zo ver gereden, als zij niet kon lopen. Een klein sprankje hoop had ik nog, dat ik ze weer in de hof zou aantreffen. Maar daar was ze niet meer gezien. Er was nog een beetje tijd tot de schemering, daarom reed ik er nog een keer op uit, nu in de tegenovergestelde richting naar Seifersdorf op de straat naar Bautzen. Misschien wilde ze juist niet daarheen, vanwaar ze gekomen was? Maar ook hier was alle zoeken vergeefs. Ik keerde naar huis terug, nog net voordat de stadspoorten gesloten werden. Ik ging nogmaals naar het klooster. Het venstertje werd voor me opengedaan, maar toen men mijn gezicht herkende, werd het weer dichtgeslagen.

Nu zit ik hier en denk na. Hoe kan ik Magdalena vinden? Waar is ze toch? Waarom heeft ze niet een van haar tekens achter gelaten? Had ze zo’n val aan zien komen? Dat geloof ik niet, want hier kent ze alleen maar mensen, die het goed met haar menen, en eerlijk tegen haar waren. Had ze van de pater uit Rome gehoord?

Magdalena 32

 
dzieci Theuner bawią w śnieg (Kolonii)
 
 
W Mirsk mieliśmy przerwy koło południu. Wielka konwój z Frydland przybył, a furmani rozmawiali wzburzony miedzy sobie. Widzieli na trasie dużych grup zbrojnych husytów, którzy obozowali w lesie, i najwyraźniej posiedli do Lausitz. Co mieliśmy zrobić. Rozmawiałem z Hansem. Pod tej warunki nie chcieliśmy podróżować sam, ale razem z innymi wozy tworzyć duża konwoju. Karczmarz już wysłał posłańca do zamku Gryff z prośbą. Być może oni będą nas wysłać uzbrojonej eskorty.

Rzeczywiście przyszedł po około godzinie grupa dwudziestu zbrojnych jeźdźców, którzy mieli  z sobą dziesięć dodatkowych kusze i strzały. Jednak, kiedy pytali, który z furmani może obsłużyć kusza, ja byłem tylko jedyna który się głosił. Ojciec uczył mi lata temu strzelanie z kuszy, a ja ciągle praktykowałem na strychu, a ja sam myślałem, że jestem dobry strzelec. Ale  nigdy nie myślałem ze musi wziąć kusze w ręka aby strzelać na człowiek. Ale teraz to był poważny, to było dla mnie jasne.
 
Jeźdźcy z zamek Gryff dowodził hetman, z którą rozmawiałem kiedy przyszedł, aby podac mi kusza i strzały. Znał mojego ojca, ponieważ on często negocjowane w imieniu hrabiego z rady miasta Zittau. Zapytał również o mojej matce, bo wiedział dobrze o ​​jej osobliwy los, i było w tym czasie bardzo ruszone przez tego. Mogłem dać mu cały informacji.

On również wyjaśnił mi, że są ogólny w mniejszości  w odniesieniu do hordy Husytów, ale wojownicy husyckie były złe,  i bez strategii. Oni zawsze uciekają, jeśli tylko jesteś zdecydowanie, kiedy atakujesz ich. Oni rrzeciwnie, oni wiedzieli dokładnie, co robić, i dał mi kilka przykłady od ich różnych taktyk bojowych. Moja rola z tej sprawa, niestety nie dla mnie było jasne, więc nie czułem się całkiem dobrze, ale nie chciał się do tego przyznać.
 
In Friedeberg hielden we middagpauze. Een grote colonne uit Friedland was aangekomen, en de voerlui praatten opgewonden met elkaar. Ze hadden onderweg grote groepen bewapende Hussieten gezien, die in de bossen bivakkeerden, en ogenschijnlijk naar de Lausitz trokken. Wat moesten we doen. Ik sprak met Hans. We wilden onder deze omstandigheden niet alleen verder reizen, maar samen met andere wagens een grote colonne vormen. De waard had al een bode naar burcht Greiffenstein gestuurd met een mededeling. Misschien zouden ze vandaar een bewapende begeleiding sturen.
Daadwerkelijk kwam na ongeveer een uur een troep van twintig bewapende ruiters aan, die nog tien extra kruisbogen en pijlen meebrachten. Toen echter gevraagd werd, wie van de voerknechten daarmee om kon gaan, was ik de enige die zich melde. Vader had me al jaren geleden het schieten met de kruisboog bijgebracht, en ik had steeds weer op de zolder geoefend, en ik dacht zelf dat ik een goede schutter was. Dat ik ooit een kruisboog ter hand moest nemen, om op een mens te schieten, daaraan had ik nooit gedacht. Maar nu was het ernst, dat was me wel duidelijk.
 
De ruiters van Greiffenstein stonden onder bevel van de burchthoofdman, waarmee ik in gesprek kwam, toen hij mij de kruisboog en de pijlen overhandigde. Hij kende mijn vader, want hij had vaker in naam van de graaf met de raad van de stad Zittau onderhandeld. Hij vroeg ook naar mijn moeder, want hij kende haar eigenaardige lot schijnbaar goed, en was er toentertijd zeer door aangegrepen. Ik kon hem alle informatie geven.

Hij legde me ook uit, dat ze weliswaar tegen de Hussietenhordes meestal zwaar in de minderheid waren, maar de Hussieten waren slechte strijders zonder enige strategie. Ze zouden steeds op de vlucht slaan, als men ze maar vastberaden tegemoet trad. Zij daarentegen wisten precies wat ze moesten doen, en gaf me een aantal voorbeelden van hun de verschillende strijdtactieken. Mijn rol daarbij was me helaas niet duidelijk, en ik voelde me daarom ook niet helemaal goed, maar wilde dat niet toegeven.

zondag 9 november 2014

Magdalena 31

 
 

Zaczęło się już ciemnić, kiedy w końcu dotarliśmy do karczma w Kwieciszowice. Karczma był cały zajęte. Hans i Jörg i dlatego chcieli spać pod wozem. Dla mnie karczmarz robił lóżko na strychu. Po zadbanie o konie były, mieliśmy późny obiad, i poszliśmy spać. Nie mogłem spać przez długi czas. Nagle zauważyłem, że ktoś delikatnie pchał się na moje lóżko. Pachniało na popiołu i nagle obudziło w mnie obrazy, które nie miałem przez ostatnie kilka dni. Szary dziewczyna była tu ponownie. Ona z pewnością czekali na mój przyjazd i ciągle wszystko obserwował co się stało. Nie ruszałem się. Znowu pierwszy rozciągała się  prawie klejone do mnie, tak, że mogę czuć jej ciepłość na całe moje ciało. Jej głowa była tak blisko, że gryzący zapach dymu poczułem w nosie poczuł ukłucie, i prawie musiałem kichnąć. Potem ona znowu rolowała się jak kotka i wkrótce usłyszałem przez jej głęboki oddech, że spała. Moje ręce zsunął się automatycznie wokół niej i pociągnął ją blisko mnie, i znowu poczułem, że muszę ją chronić. To było taki pocieszające i satysfakcjonujące uczucie, że ja sam chyba tez szybko zasnął. Następnego dnia rano byłam sam na mój lóżko, nie zauważyłem, że dziewczyna wyczołgał się z moich ramion i odszedł. Wstałem i szukałem jej wszędzie, ale ona zniknęła, jak nie była na świecie. Hans Jörg chcieli wyjechać, ponury i nie wiedząc, co zrobić, wspinałem na woź. Spojrzałem w lewo i na prawo od drogi, czy nie mogłem jej znaleźć, ale nie zobaczyłem nic.
 
Het begon al donker te worden, toen we eindelijk bij de herberg in Blumendorf aankwamen. Het huis was helemaal vol bezet. Daarom wilden Hans en Jörg onder de wagen slapen. Voor mij maakte de waard nog een lager boven op de zolder. Nadat de paarden verzorgd waren, en we nog een laat avondeten hadden, gingen we slapen. Ik kon lange tijd niet inslapen. Toen merkte ik, dat zich iemand voorzichtig op mijn lager drong. Het rook naar as, en plotseling werden de beelden in mij wakker, waaraan ik de laatste dagen überhaupt niet meer gedacht had. Het grauwe meisje was er weer. Ze had zeker op mijn aankomst gewacht en had alles in de gaten gehouden. Ik bewoog me niet. Weer ging ze eerst languit tegen me aan liggen, zodat ik haar warmte aan mijn hele lichaam kon voelen. Haar hoofd was zo dichtbij, dat ik de scherpe geur van rook in mijn neus voelde prikken, en bijna moest niezen. Daarna rolde ze zich weer als een poesje op, en al gauw hoorde ik aan haar diepe ademhaling, dat ze sliep. Mijn handen gleden als vanzelf om haar heen, en trokken haar dicht tegen me aan, en weer kreeg ik het gevoel dat ik haar noodzakelijk moest beschermen. Het was zo’n geruststellend en bevredigend gevoel, dat ik ook weldra ingeslapen moet zijn. De volgende morgen lag ik alleen op mijn lager, ik had niet gemerkt, dat het meisje uit mijn armen gekropen, en weg gegaan was. Ik stond op en zocht overal naar haar, maar ze leek van de aardbodem verdwenen. Hans en Jörg drongen aan om te vertrekken, mismoedig en niet wetende wat te doen, klom ik op de wagen. Ik keek links en rechts van de weg, of ik ze niet kon ontdekken, maar er was niets te zien.



zondag 2 november 2014

Magdalena 30

 
Dom w Kolonii Kamienne
 
10 lipca 1425
Cztery dni temu napisałem ostatni raz wydarzeni z mojej podróży w Jelenia Góra. Teraz jestem z powrotem w Zittau, a świat całkowicie zmieniło się dla mnie. Nie jest niemożliwe dla mnie, teraz, napisać wszystko, co leży mi na serce. Należy po prostu zacząć, tam gdzie skończyłem pisanie w Jelenia Góra

Hans przyszedł późno rano z powrotem do dom handlego Kachel i miał dobry poczucie, jego ręka nie była opuchnięta i nie bolało. Chciał także, aby natychmiast odjechać. Czekaliśmy chwilę na panie Kachel, który był w miasto dla biznesu, aby go podziękować mu za wielką pomoc. Wkrótce wrócił i dał nam dla naszej podróży dobra rada, szczególnie na drogi Bohemski koło Frydland jechać w dużym konwoju, ponieważ tam widzieli rabujący Husytów.


Było dość późno, więc Jörg spieszył się. Konie mieli kilka dni odpoczynku, i oni lubią chodzić dosyć szybko. Ja siedziałem na wóz i myślałem o ostatnich dniach z Anią i czułem się bardzo szczęśliwy


Jechaliśmy koło spalone karczma i zatrzymaliśmy na krótką pauzę, aby dać konie woda. Oni zabrali zwęglone belki i pod prowizoryczne drewnianym dach,znowu otwierali maly karczma. Dwóch silnych mężczyzn z sąsiedniej wsi przejęła działalność w karczmie. W ogrodzie byli sześć kopce z małymi krzyżami, dla rodziców, brata i siostrę od małego chłopak który znaleźliśmy i dla dziewicą i sługa.
 
 
 
10 juli 1425                                                                                                                                                         
Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt.
Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien.
Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij.
We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.