Konstantin Wegerer 68

universiteit in Heidelberg

W ten sposób zostałem zadanie, w przyszłości, kiedy Hans Ulrich był na studiach, a ja w związku z tym nie było potrzeby, dawać lekcje obydwoje dziewczyny. To, ja zrobiłem z dużo przyjemnością. Kilka miesięcy temu byłem szczęśliwy, że będzie sługą jazdy na Gryf, i teraz już jestem kamerdyner od Hans Ulrich i domowy nauczyciel od tej dwóch dziewczynek. Prawie miałem zawroty głowa od szybkich awansów. Ale byłem szczęśliwy i wesoły i czułem, że to było prawdopodobnie głównym powodem mojego sukcesu.

Kuzyn Hans Ulrich, Bernhard von Schaffgotsch, którą on poznał w czasie ślubu w Stara Kamienica, wielokrotnie był na zamek Gryf. Na końcu Pani Eleanora poprosiła go, aby towarzyszyć jej syna u jego studia prawnej w Tybindze. Ja miałem również przenieść się tam, aby dbać o obu mężczyzn. Na wiosnę 1609 roku wyjechaliśmy wszystkie trzy z Gryf w wozie wędrowny z dużą bagaż. Podróż poszła z dłuższego pobytu w Lipsku, przez Frankfurt nad Main i Heidelbergu. Przeszliśmy do pięknie urządzony dom na Neckar, które Bernhard już wcześniej kiedyś najmował. Dom leżał obok domu, w którym słynny humanista Johannes Reuchlina mieszkał. Stamtąd nie było daleko do giełda, gdzie odbywali dużo czytanie. Hans Ulrich i Bernhard odwiedzili miasta i najbliższej okolicy, a oni również odwiedzili rodzinę w Hechingen i Sygmaringen. Ja porządkowałem razem z gospodynią i kucharka , aby w pełnić wymagania Hans Ulrich i Bernharda.

Zodoende kreeg ik de opdracht, in de toekomst, als Hans Ulrich naar zijn studie was, en ik dus niet nodig was, om de beide meisjes onderwijs te geven. Dat deed ik ook met veel plezier. Enkele maanden geleden was ik nog blij, om een ruiter knecht op de Greiffenstein te worden, nu was ik al kamerdienaar van Hans Ulrich en de huisleraar van de beide meisjes. Het werd me bijna duizelig van de snelle promoties. Maar ik was gelukkig en vrolijk en merkte, dat dat waarschijnlijk de hoofdreden van mijn succes was.

Hans Ulrichs neef, Bernhard von Schaffgotsch, die hij tijdens het huwelijk in Kemnitz had leren kennen, was meermalen op de Greiffenstein geweest. Ten slotte had vrouwe Eleonora hem verzocht, haar zoon bij een juridische studie in Tübingen te begeleiden. Ik zou eveneens daarheen verhuizen om beide heren te verzorgen. In het voorjaar van 1609 vertrokken we alle drie van de Greiffenstein in een reiswagen met behoorlijk veel bagage. De reis ging, met een langer oponthoud in Leipzig, via Frankfurt am Main en Heidelberg. We betrokken een mooi gemeubileerd huis aan de Neckar, dat Bernhard al eerder gehuurd had. Het lag langs het huis, waarin de beroemde humanist Johannes Reuchlin gewoond had. Van daar was het ook niet ver naar de beurs, waar veel lezingen gehouden zouden worden. Hans Ulrich en Bernhard bekeken de stad en de directe omgeving, en ze bezochten ook familie in Hechingen en Sygmaringen. Ik richtte samen met een huishoudster en een kokkin het huis verder in, om helemaal aan de wensen van Hans Ulrich en Bernhard te voldoen.

Konstantin Wegerer 67

Pewnego dnia dwie dziewczyny przychodzili do mojego pokoju i zobaczyli jak ja napisałem coś w moim małym stolikiem. Usiedli po obu wolnego stronach stolika i poprosili o papier. Wtedy ja miałem napisać pare słów i oni to powtórzyli rysowanie. Zrobili to godzina z wielki entuzjazm i przyszli następne kilka dni. Siedem-letnia Eleonora zaufała mi bardzo. Głaskała moją dłoń czasami, kiedy pisałem do niej coś, a ona bardzo była zadowoleni, kiedy gładziłem jej dłoń. Czasami, podczas pisania wspinała na moje kolanach i przytula się do mnie. Zauważyłem, że potrzebuje dużo czułości fizycznej i pochylenie, która najwidoczniej brakowała jej. Starsza Magdalena drugiej strony, był już w takim wieku, że odwraca się od czułością rodziców, szybszej to uważa jako przeszkadzający. Z drugiej strony, nie była tak stara, że ​​mogła sam znaleźć jej ścieżki. Jej uczucia dla mnie zmieniło się z dnia na dzień pomiędzy wesoła zgadzający i krytycznie odrzucający.

Na końcu, każda z dziewcząt, umiała napisać długi list do swojego nowego ojca. Złożyli listy i kładli ich na talerz swojego ojca na kolację. Kiedy on zobaczył tej dwie piękne pisma, on i Pani Eleanora bardzo byli zaskoczeni umiejętnościami piśmie od córki i on zapytał jak oni to uczyli, i czy oni tez mogli odczytać co napisali. To mogli robić płynnie, a oni opowiadali o ćwiczeniach w moim pokoju.

"No, teraz możecie czytać i pisać. Z tym lekcje u Konstantin chyba skończyli? " "Nie, nie chcemy dalej uczyć się o Konstantina, to jest tak miło. Jeśli chcemy, on chce nauczyć nas jeszcze liczyć. To bardzo miłe i łatwe. Proszę, proszę, chcielibyśmy uczyć się czegoś i nie bądź głupi. "

Op een dag waren de beide meisjes in mijn kamer gekomen en hadden gezien, dat ik aan mijn kleine schrijftafel iets schreef. Ze gingen aan beide vrije zijden van de tafel zitten en vroegen om papier. Vervolgens moest ik woorden opschrijven en zij tekenden ze na. Dat deden ze een uur lang geestdriftig en ze kwamen ook de volgende dagen telkens weer. De zevenjarige Eleonora vertrouwde me zeer. Ze aaide soms over mijn hand, als ik haar iets voorschreef en ze genoot er zeer van, als ik haar hand ook streelde. Soms wilde ze tijdens het schrijven op mijn schoot en vleide zich tegen mij aan. Ik merkte, dat ze veel lichamelijke tederheid en toeneiging nodig had, die ze blijkbaar te kort kwam. De oudere Magdalena was daarentegen al in die leeftijd, dat men zich van de tederheid van de ouders afwend, deze eerder als lastig ondervind. Van de andere kant was ze nog niet zo oud, dat ze haar wegen alleen kon vinden. Haar gevoelens voor mij wisselden van dag tot dag tussen vrolijk instemmend en kritisch afwijzend.

Ten slotte kon elk van de meisjes, alleen een lange brief aan hun nieuwe vader schrijven. Ze vouwden de brief op en legden hem op het bord van hun vader voor het avondeten. Toen hij de beide mooie schrijfsels zag, waren hij en Vrouwe Eleonora zeer verbaasd over de schrijfkunsten van de dochters en hij vroeg, hoe ze dat geleerd hadden, en of ze het geschrevene ook lezen konden. Dat konden ze vloeiend, en ze vertelden over de oefeningen in mijn kamer.

‘Nou, dan kunnen jullie nu lezen en schrijven. Daarmee zijn de lessen bij Konstantin zeker ook voorbij?’ ‘Nee, nee, we willen verder bij Konstantin leren, het is zo leuk. Als wij willen, wil hij ons ook nog leren rekenen. Dat is heel leuk en heel gemakkelijk. Alstublieft, alstublieft, wij willen zo graag iets leren en niet dom blijven.’

Konstantin Wegerer 66

Z Hans Ulrich również  jego siostry Magdalena i Eleonora wrócili do zamku. Także, ja radośnie powitałem ich, a oni powiedzieli mi o Stara Kamienica. Ponadto one wrócili ciągle do tematu o doświadczeniach z Elisabeth z Pertoltice. Pytali natychmiast o wizyty Elisabeth na Gryf, gdzie mieszkali, co jedli, a to, co zrobiłem z Elisabeth. Na początku myślałem, aby usłyszeć troche zazdrość w ich pytania. Jednak, zauważyłem, że były trochę zazdrosny, na sposób jak rodzice Elisabeth wypełnili życzenia ich córeczką. Już zastanawiali, czy ich matka i nowe ojciec z nimi tez mogli odwiedzić inne dzieci, którzy mieszkali daleko od Gryf, z którymi przyjaźnili w Stara Kamienica. Teraz Pani Eleanora i jej mąż podrożyli do Szwabii, gdzie chcieliśmy odwiedzić rodzinę w Sygmaringen i Hechingen. Spodziewane oni za dwa tygodnie na w Gryf.

Z ich powrót, także wróciło codzienne życie z do zamku. Pani Eleanora w Stara Kamienica tez długo rozmawiała z Bernhard von Schaffgotscha o planach na przyszłość  Hansa Ulricha i Bernhard polecił jej adwokat Schönbörner, w ramach przygotowań do studiów na uniwersytecie. Hans Ulrich bezpośredni zaprzyjaźniał z nim na krótką wizyty przedstawienie na Gryf, a teraz codziennie kilka godzin popracował i z jego książki. Kiedy pogoda pozwoliła, zrobiliśmy długie przejażdżki po południu w otoczeniu zamku i Hans Ulrich podobało widocznie, że on stał się co raz bardziej znane  w wsiach i ludzie pozdrawiali go uprzejmie.

Met Hans Ulrich waren ook zijn zusjes, Magdalena en Eleonora weer terug in de burcht. Ook hen begroette ik vrolijk, en zij vertelden me over Kemnitz. Daarbij kwamen ze steeds weer terug bij de belevenis met Elisabeth aus Berzdorf. Ze vroegen meteen naar Elisabeths bezoek aan de Greiffenstein, waar ze gewoond hadden, wat ze te eten hadden gekregen, en wat ik met Elisabeth gedaan had. Eerst dacht ik, iets van jaloezie in hun vragen te horen. Toen echter merkte ik duidelijk, dat ze een beetje jaloers waren op hoe Elisabeths ouders ingingen op de wensen van hun kleine dochter. Ze hadden zich al afgevraagd, of hun moeder en hun nieuwe vader ook eens andere kinderen konden bezoeken, die ver van de Greiffenstein af woonden, en met wie ze in Kemnitz vrienden geworden waren. Nu waren Vrouwe Eleonora en haar man op reis naar Schwaben, waar ze familie in Sygmaringen en Hechingen wilden bezoeken. Ze werden over twee weken weer op de Greiffenstein verwacht.

Met hun terugkeer, keerde ook het alledaagse leven op de burcht terug. Vrouwe Eleonora had in Kemnitz ook lang met Bernhard von Schaffgotsch over de toekomstplannen van Hans Ulrich gesproken en Bernhard had haar de jurist Schönbörner aanbevolen, ter voorbereiding op een studie aan een universiteit. Hans Ulrich had zich meteen met hem bevriend, bij een kort voorstellingsbezoek op de Greiffenstein, en nu was hij dagelijks enkele uren met zijn boeken bezig. Als het weer het toeliet, maakten we ’s middags lange ritten in de omgeving van de burcht en Hans Ulrich genoot er zichtbaar van, dat hij de dorpen steeds bekender werd en dat de mensen hem vriendelijk groetten.

Konstantin Wegerer 65

Kiedy Hans Ulrich znów wrócił  od Stara Kamienica do Gryf, miał też wiele do powiedzenia. Poznał wielu krewnych po raz pierwszy, od który słuchał tylko o powiedzenie. w ten sposób długo rozmawiał z Bernhard von Schaffgotscha, który mieszkał w Rohrbach i Seifersdorf. Sprawdzili ich poziom rodzina dokładnie. Ich dziadowie Anton i Kaspar Schaffgotsch, byli braćmi. Bernhard był już 42 lat, żonaty z Evą Mühlheim, który towarzyszyła mu również w Stara Kamienica. Hans Ulrich i Bernhard znaleźli podczas ich rozmowy, więcej podobieństw niż tylko o ​​ich dziadków i pradziadków. Myśleli, to samo o sytuacji bohemska i śląskich szlachetny w stosunku do cesarza i wielu pytań odnoszących się do wolności religii. Bernhard miał wiele książek, w jego bagażu z Hans Ulrich natychmiast pożyczył dwa szczególnie interesujące. Hans Ulrich był głęboko przekonany, że pozostanie w ścisłym kontakcie z Bernardem.

Hans Ulrich również znów spotkał Susanne od Raspenava. Uważał ją znowu bardzo atrakcyjne i ciekawe, i chętnie z nią wszedł w głębsze przyjaźń. Jednak Susanne nie reagowała na jego pochylenie w jakikolwiek sposób. Ona wyjaśniła mu, że wolała w ogóle nie przyjechać do Stara Kamienica. Jej rodzice to chcieli, a ona dopasowała. Na jego pytanie, co zrobił źle do niej, ona mu nie odpowiedziała. Resztę pobytu, ona uniknęła mu jak najbardziej. Mogłem czuć u Hans Ulrich, że on to smutni robił. To był chyba pierwszy raz, że to był człowiekiem który on zbliżyła przyjazny, a on odrzucone był bez żadnego wyjaśnienia. Pocieszałem go w ten sposób, że jednak są ludzie, mężczyźni i  kobiety, którzy nie odważą się powiedzieć drugiemu człowiekowi, co ich denerwuje. Ich milczenie rzadko jest złośliwość, szybsze niezdolność do wyrażania siebie. Susanne była jeszcze bardzo młody i może trochę bardziej zamknięty niż inne dziewczyny w jej wieku.

Hans von Schaffgotsch auf Krepelhof zabrał swoją kuzynkę Albrecht Wenzel, który miał około 20 lat, i dużo rozmawiał z Hans Ulrich. Albrecht był zdania, że cesarz teraz z swój imperiom z dużo części ewangelicki teraz nie tylko mógł trzymać stronie katolików i reprezentować ich interesy. Miał być tolerancyjny wobec jakiejkolwiek innej religii. Tylko w ten sposob pokój może zostać utrzymany. Albrecht wyjaśnił mu swój punkt widzenie z wielką gorliwością i Hans Ulrich był bardzo entuzjastyczny o nim

Toen Hans Ulrich weer van Kemnitz naar de Greiffenstein terug kwam, had hij dan ook veel te vertellen. Hij had veel familieleden voor de eerste keer ontmoet, die hij alleen van horen zeggen kende. Zo had hij lang met Bernhard von Schaffgotsch gesproken, die in Rohrbach en Seifersdorf woonde. Ze waren hun familiegraad precies nagegaan. Hun overgrootvaders Anton en Kaspar Schaffgotsch, waren broers. Bernhard was al 42 jaar en met Eva van Mühlheim getrouwd, die hem ook naar Kemnitz vergezeld had. Hans Ulrich en Bernhard hadden tijdens hun gesprek, behalve over hun over- overgrootvaders nog meer overeenkomsten gevonden. Zo dachten ze hetzelfde over de situatie van de Boheemse en Silezische standen ten opzichte van de keizer en over de vele vragen betreffende de vrijheid van religie. Bernhard had in zijn bagage veel boeken, waarvan Hans Ulrich er meteen twee bijzonder interessante had geleend. Hans Ulrich was er vast van overtuigd, dat hij met Bernard in nauw contact zou blijven.

Hans Ulrich had ook Susanne uit Raspenau weer gezien. Hij vond haar opnieuw zeer aantrekkelijk en interessant, en was graag met haar een engere vriendschap aangegaan. Susanne echter beantwoordde zijn toeneiging op geen enkele manier. Ze maakte hem duidelijk, dat ze het liefste helemaal niet naar Kemnitz gekomen was. Haar ouders wilden het, en daar had ze zich naar gevoegd. Op zijn vraag, wat hij haar had aangedaan, wilde ze hem geen antwoord geven. De rest van de tijd was ze hem zoveel mogelijk uit de weg gegaan. Ik kon aan Hans Ulrich merken, dat hij daar droevig over was. Het was waarschijnlijk de eerste keer, dat hij een mens vriendelijk benaderde, en hem dan zonder verdere verklaring afwees. Ik troostte hem daarmee, dat er nu eenmaal mensen waren, mannelijk of vrouwelijk, die het niet durven, een ander mens te vertellen, wat hun dwars zit. Hun zwijgen is zelden met boze opzet, eerder een onvermogen zich zelf te uitten. Susanne was toch nog heel jong en misschien een beetje meer gesloten dan andere meisjes in haar leeftijd.

Hans von Schaffgotsch auf Krepelhof had zijn neef Albrecht Wenzel meegebracht, die ongeveer 20 jaar oud was en eveneens veel met Hans Ulrich gepraat had. Albrecht was van mening, dat de keizer in de nu grote delen van het evangelische rijk niet meer alleen de kant van de katholieken mocht kiezen en hun belangen mocht behartigen. Hij moest tolerant zijn ten opzichte van elke andere religie. Alleen zo kon de bestaande vrede behouden blijven. Albrecht lichtte zijn mening met grote ijver toe, en Hans Ulrich was zeer enthousiast over hem