Konstantin von Wegerer 112

Wilhelm Lamormaine

Na początek lipca 1635 roku wyrok śmierci przez dworze cesarskim została potwierdzona przez wielu wątpliwych i niedokładne dowodów, jak wcześnie przed oskarżenia i komunikat o jego tortur. Rozpoznaliśmy rękopis z ojciec jezuita Lamormaine. Tylko odcięcie ręki jako łaskę został pominięty. Został on również łaskawie pozwolenie napisać ostatni list do swoich dzieci.

Wyrok, nie została podpisana przez cesarza. Kiedy to zostało meldowane przez delegację, Hans Ulrich, zapytał posłańca dostarczające wyrok, wysłać swój wskazówki dla jego dzieci, i wysłać go ksiądz. Kiedy zapytali go, czy chce jezuitą czy ewangelicki duchowny, on odpowiedział: „Bóg chciał mi czytać pism luterańskich, nigdy nie będzie rozmawiać z jezuitą. Kiedy mogę mieć ewangelickiego duchownego, dobrze, jeśli nie, ja chcę umrzeć błogosławiony ".

Na to porucznik odpowiedział: „Ekscelencjo ma rację, ponieważ ten który gra z religią, rzadko cos jest dobre w niego. Niech będzie Pan Stoppen met corrigeren van miec ksiądz swoi chęci." Na pytany, czy chce umrzeć tu, w swoim pokoju, on odpowiedział:”. Moje sumienie jest czyste, dlatego wolałbym umrzeć pod Bożą wolnym niebem, niż mieć egzekucja w ciemności."

Delegaci wychodził i Hans Ulrich wezwał jego prowadzącego cudze sprawy Salomo Renz. Ale on nie mógł długo z nim rozmawiać ponieważ przychodzili kilka jezuitów który próbowali namówić na niego. Hans Ulrich jednak pozostał jego wiara wierny, a jezuici wychodzili ze słowami: „Cortes durities haud postrema causa supplicci”, z tym chcieli powiedzieć, że Hans Ulrich z jego niezłomność, sam był winy było jego cierpienie, ponieważ on nie chciał nawrócić do katolicka wiarę.

Begin juli 1635 werd het doodoordeel door het keizerlijke hof met zoveel twijfelachtige en onnauwkeurige bewijslast bevestigd, zo als tevoren de aanklacht en het bericht over zijn foltering. Men herkende het handschrift van de jezuïetenpater Lamormaine. Slechts het afhakken van de hand werd als genade achterwege gelaten. Ook werd hem genadig toegestaan, een laatste brief aan zijn kinderen te schrijven.

De veroordeling was niet door de keizer ondertekend. Toen dit via een delegatie aan Hans Ulrich bekend werd gemaakt, vroeg hij de boodschapper van het oordeel, zijn aanwijzingen voor zijn kinderen te bezorgen, en hem een priester te sturen. Toen men hem vroeg, of hij een jezuïtische of een evangelische geestelijke wilde hebben, antwoordde hij: ‘God wilde, dat ik de lutherse geschriften zou lezen, ik zal nooit meer met een jezuïet praten. Kan ik een evangelische geestelijke hebben, goed, zo niet, dan wil ik toch gezegend sterven.’

Daarop antwoordde de luitenant: ‘Uwe excellentie heeft gelijk, want wie met de religie speelt, aan hem is zelden iets goeds. U zult de priester van uw wens hebben.’ Op de vraag of hij hier in zijn kamer wilde sterven, gaf hij als antwoord: ’Mijn geweten is zuiver, daarom wil ik liever onder Gods vrije hemel sterven, dan in het donker te worden terechtgesteld.’

De afgevaardigden vertrokken en Hans Ulrich liet zijn zaakwaarnemer Salomo Renz bij zich roepen. Hij kon echter niet lang met hem praten, omdat er enkele jezuïeten kwamen en op hem inpraatten. Hans Ulrich bleef zijn geloof echter trouw, en de jezuïeten vertrokken met de woorden: ‘Cortes durities haud postrema causa supplicci’, waarmee ze wilden zeggen, dat Hans Ulrich door zijn standvastigheid zelf schuld aan zijn lijden was, omdat hij zich niet tot het katholieke geloof had laten bekeren.

Konstantin von Wegerer 111

General-feldmarszałek van Lamboy 

Tak Hans Ulrich był faktycznie w pierwsze dni czerwca 1635 roku długo torturowani przez Ratyzboński sądu krwawy trzy godziny. Jednak nie ważny jak straszny oni go torturowali, on im nic nie powiedział. Kiedy oni przynosili go po przetrwany tortura w moim pokoju, powiedział: „Spójrz, jak kaci, ja biedny robak, dla wykonany usług dla cesarza załatwili. Ja opiekowałem w kolejnych dniach jego złamanych kończyn i naciągnęły stawy z maści i wcieranie, jak tylko mogłem. Hans Ulrich miał rozdzierający ból, od który ja mogłem go zwolnić tylko częściowo. Mimo to podyktowane mi w połowie czerwca kolejny list do cesarza, w którym ponownie postulowane swoją niewinność i błagał go, aby mieć miłosierdziu z jego niedoli, a także dać pozwolenie na wezwanie o pomoc od swoich dzieci. Ten list pozostał bez odpowiedzi.

Byliśmy całkowicie odcięte od świata w naszych pokoi. Mnie jednak udało się, chociaż kilka razy, krótki komunikaty werbalny od Hans Ulrich później na zewnątrz napisać i wysłać. Zrobiłem to z narażeniem własnego życia, ponieważ byliśmy stale śledzony. Tak usłyszałyśmy od Anna Ursula z Ołomuniec że tam general - feldmarszałka Lamboy młoda Anna Elisabeth zaoferował rękę i obiecał jej ogromne bogactwo. Hans Ulrich jednak wezwała jego siostra, z tym Lamboy utrzymania żadnych kontaktu.

Zo werd Hans Ulrich daadwerkelijk in de eerste dagen van juni 1635 door de Regensburger bloedrechtbank drie uur lang gefolterd. Hoe erg ze hem ook martelden, ze kregen niets van hem te horen. Toen men hem na een doorstane marteling bij mij in mijn kamer droeg, zei hij: ’ Kijk, hoe de beulen, mij arme worm, voor de voor de keizer verrichte diensten hebben toegetakeld!’ Ik verpleegde in de daaropvolgende dagen zijn gebroken ledematen en verrekte gewrichten met zalven en inwrijvingen, zo goed als ik maar kon. Hans Ulrich had helse pijnen, die ik hem maar gedeeltelijk kon verlichten. Desondanks dicteerde hij me midden juni opnieuw een brief aan de keizer, waarin hij nog een keer zijn onschuld bepleite en hem smeekte, om erbarmen te hebben met zijn ellendige toestand, en ook om aan de roep om hulp van zijn kinderen toe te geven. Ook deze brief bleef onbeantwoord.

We waren in onze kamers volledig van de buitenwereld afgesloten. Mij lukte het weliswaar enkele keren, een korte mondelinge boodschap van Hans Ulrich later buiten op te schrijven en te versturen. Dit deed ik met gevaar voor mijn eigen leven, want we werden constant bespioneerd. Zo hadden we van Anna Ursula uit Olmütz gehoord, dat daar de generaal - veldmaarschalk Lamboy de jonge Anna Elisabeth zijn hand had aangeboden en haar grote rijkdom had beloofd. Hans Ulrich had echter zijn zus dringend aangeraden, met die Lamboy geen contact te onderhouden.

Konstantin von Wegerer 110

Schaffgotschow

W ten sposób odpowiadaliśmy szczegółowy na  każde oskarżenie, nawet jeśli tekst nie był wart tego. Na przykład Hans Ulrich został oskarżony w pkt 13, że on chciał dać częśc Śląska do polskiej korony. Hans Ulrich ustalał w jego obronie, że nie nikogo mu to rozkazał, i że nikogo istnieje który mógłby to z prawdą potwierdzić. Również obalił oskarżenie sam siebie, bo on nie był człowiekiem, który mógłby dawać część ziemi do korony polskiej. I dodał jeszcze do tego: on, który głosił ten nieprawdę, na pewno nie znają polską koronę.

Na końcu w oskarżenie 29 rozmieszczenia pułku w Opawa był oznaczone za zdradę cesarzowi. Hans Ulrich jednak mógł dowodził, że rozmieszczenie na rozkaz ówczesnej general broni Gallas, który później został mianowany dowódca przez cesarza, a miała już miejsce długo przed spotkaniem w Pilzno. Również ten zarzut był całkowicie bezpodstawne i wykonana w kompletnej nieznajomości procedur wojskowych. W tym można jednak poznać, kto stoi za tego szkodliwego oskarżenia w sądzie wojennego.

Wszystkie nasze próby były daremne. Sąd wojskowy skazał Hans Ulrich początku kwietnia 1634 do najpierw odcięcie ręki, a następnie do odcięcie głową. Sędziowie dodany do sądu wojennego uważali skazano na karę śmierci we wszystkich formach według prawo, jednak nalegali u cesarza, aby przez metody tortury, forsować Hans Ulrich przyznać do dalszych przestępstw, żeby kara wtedy była uzasadniona. Zdanie to zostało podpisane przez obu prezydentów Slavaty i von Strahlendorf i trzy cesarskie doradców Hillebrand, Pucher i Prickelmeyer.

Zo beantwoordden we uitvoerig elke aanklacht, ook als de tekst het niet verdiende. Zo werd Hans Ulrich in punt 13 aangeklaagd, dat hij een deel van Silezië aan de Poolse kroon had willen doen toekomen. Hans Ulrich stelde nu in zijn verdediging vast, dat hem zoiets niet bevolen was, en dat er niemand kon bestaan, die dit met waarheid kon bevestigen. Ook weerlegde de aanklacht zichzelf, omdat hij helemaal niet de man was, die een deel van het land aan de Poolse kroon had kunnen afgeven. En hij voegde daar nog aan toe: diegene die deze onwaarheid had aangebracht, zou zeker de Poolse kroon niet kennen.

Tenslotte werd in aanklacht 29 de stationering van een regiment in Troppau als verraad aan de keizer aangemerkt. Hans Ulrich kon echter bewijzen, dat de stationering op bevel van de toenmalige generaal - luitenant Gallas was, die later door de keizer tot opperbevelhebber van het leger werd benoemd, en al lang voor de Pilsener bijeenkomst had plaats gevonden. Ook deze beschuldiging was helemaal uit de lucht gegrepen en in volledige onwetendheid van de militaire procedures geformuleerd. Hieraan herkende men echter, wie achter deze kwaadaardige beschuldigingen bij de krijgsraad kon zitten.

Al onze pogingen waren vergeefs. De krijgsraad veroordeelde Hans Ulrich begin april 1634 tot het eerst afhakken van een hand, gevolgd door het afhakken van zijn hoofd. De raadsheren toegevoegd aan de krijgsraad vonden de ter doodveroordeling in alle vormen rechtsgeldig, drongen er echter bij de keizer op aan, om door middel van martelingen Hans Ulrich verdere misdaden te laten bekennen, zodat de straf gerechtvaardigd was. Deze zin werd ondertekend door de beiden presidenten Slavata en von Strahlendorf, alsmede de drie keizerlijke raadsheren Hillebrand, Pucher en Prickelmeyer.

Konstantin von Wegerer 109

sąd średniowiekowa

Kiedy powiedziała mi też złą sytuację w liście do Ratyzbony, byłem bardzo zaniepokojony. Do tej pory, ja zawsze wierzyłem w pomyślnego zakończenia procesu. Sąd wydał opinii publicznej oskarżenia, który składał się w sumie 29 zarzutów. Wielu z nich było śmieszne, niektórzy mówili przeciwko siebie lub nielogiczne. Otrzymaliśmy ten list, a ja razem z Hans Ulrich napisaliśmy  kompleksowej obrony na papierze do każdego zarzutu.

Tak więc, pod pierwszym oskarżenia został oskarżony następująco, piszę to dosłownie, bo mam jeszcze te notatki:

1. Na początku, ponieważ on (v. Schaffgotschów) do tego, która odbyła się w Pilznie, nieodpowiedzialny konwencja uczestniczyła w styczniu ubiegłego roku 1634.

Nasza obrona: dotyczący pierwszy punkt, ten z Frydlant, który był mój przełożony generalny, wysłał mnie posłańca, i wezwał mi przyjść do niego, mówić w interesie cesarza, jak chyba jest znaleziony w oryginalnej list w moim biurze. I ponieważ ja wtedy negocjowałem z tymi od Wrocławiu i miałem naprawdę nadzieję, że ja to zakończyłbym w korzysta  cesarzowi, dlaczego ja wtedy pisałbym do ten od Frydlant, wyobrażać, że powodem było to. Wtedy postawiaj przed sądu, wszystkich honorowe jeźdźców i żołnierzy, zwłaszcza tych, którzy byli zaznajomieni z procedurą od ten z Frydlant i jego wiedzy na temat cesarskiego wszechmocy wojennych w celu myśleć o robić mnie ofiarę, gdybym ja byłem winny lub przyczyna, przekonać rozkazy, dlaczego ja nie wiedząc o skrzywdzę lub przyczyna byłem wezwane, nieświadomi tego, ze mam trzymać się daleko tam, i trzymać się daleko daleko od niebezpieczeństwo.

Toen ze me de slechte situatie in een brief naar Regensburg mededeelde, was ik zeer bezorgd. Tot dan toe, had ik steeds in een goed einde van het proces geloofd. De rechtbank maakte de aanklacht openbaar, die in totaal uit 29 aanklachten bestond. Vele daarvan waren belachelijk, sommigen spraken zich tegen of onlogisch. We kregen dit schrijven, en ik zette samen met Hans Ulrich voor elke aanklacht een uitvoerige verdediging op papier.

Zo werd onder de eerste aanklacht als volgt beschuldigd, ik schrijf het woordelijk op, want ik heb deze aantekeningen nog:

1. In het begin omdat hij (v. Schaffgotsch) naar deze in Pilsen gehouden, onverantwoordelijke conventie in januari van het afgelopen jaar 1634 heeft deelgenomen.

Onze verdediging: het eerste punt betreffend, zo heeft de Friedlander, destijds mijn superieure generaal, een koerier gestuurd, en mij opgevorderd naar hem te komen, om in het belang van de keizer te praten, zoals in het originele schrijven in mijn bureau gevonden zal zijn. En omdat ik toen met die van Breslau in onderhandeling was en ik werkelijk gehoopt had, dit voor de keizer tot een goed einde te brengen, waarom zou ik dan die van Friedland geschreven hebben, me hebben voorgesteld, dat het daarom te doen was. Berecht dan alle eervolle ruiters en soldaten en in het bijzonder hen, die bekend waren met de procedure van de Friedlander en zijn kennis van de keizerlijke almachtigheid betreffende oorlogsvoering, om dan te bedenken van mij een slachtoffer te maken, of ik schuldig was, zijn bevel op te volgen, of niet, en waarom als ik me van geen kwaad bewust of de oorzaak was, waarom ik dan opgevorderd, onwetend, wegblijven moest, en mij van het gevaar verre kon houden.